Türkiye'de bir sabah, herkes pek şaşırdı. Herkesin bildiği Türk Ordusu vardı. O sabah, başka bir "ordu" ortaya çıkmıştı. Kendisine "Türkiye Halk Kurtuluş Ordusu' adını veriyordu. Bu, kâğıt üstünde bir isim değildi. "Eylem"leri olmuştu ve bunları bir bir sayıp döküyor, "bunu ben yaptım, bunu ben yaptım..." diyordu. Söylediklerine inanmamın imkânı yoktu: Zira ellerinde dört Amerikalı asker vardı, adamları serbest bırakmak için 400 bin dolar istiyordu. Sonra olaylar birbirini takip etti ve şaşkınlıklar da şaşkınlıklar... Türkiye bu noktaya o sabah, birden bire, uykudan gözünü açınca mı gelmişti? Türkiye o sabah, uykudan gözlerini açınca kendisini bu noktada bulmuştu. Ama uykusu uzun uzun, pek uzun olmuştu. Üstelik gördüğü de, madalyonun sadece bir tarafıydı. Madalyon ikiyüzlüydü. Bir cephe, Sovyetler Birliğinin bitişiğinde yeni bir Marksist-Leninist Halk Cumhuriyeti, hatta Halk Cumhuriyetleri Federasyonu kurmayı hazırlarken öte cephe, "komünist" adı altında, önüne gelen "Medeni Türk'ü kesmeyi planlıyordu. Onun adı da "İman Ordusu" olacaktı. Örgütler kurulmuş, silahlar sağlanmıştı. Kıvılcımın çakmasını bekleniliyordu. Elinizde tuttuğunuz kitap, Türkiye'nin böyle bir noktaya nasıl gelmiş olduğunun hikâyesidir. Hikâyede Sol kendini, Sağ kendini bizzat anlatıyor. Fikirleriyle, eylemleriyle ve niyetleriyle. Zaten başka türlüsü olaydı, eserin yazarı Jules Verne sanılırdı. Her şey hemen hiç birimiz farkında değilken, iki cephede de öylesine inanılmaz bir gelişme göstermiştir ki...

---